Έπειτα από τη συμπλήρωση ενός ολόκληρου έτους ταλαιπωρίας με την πανδημία, το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι προφανής μια αλλαγή ρητορικής από όσους εκφράζουν δημόσιο λόγο (πολιτικοί, αναλυτές, επιδημιολόγοι).
του Παναγιώτη Καγκάνη από την Περίστα Ορεινής Ναυπακτίας
Η ελπίδα παίρνει τη θέση της αβεβαιότητας και εκφράζεται εύγλωττα και κωδικοποιημένα με την εξής ευχή: «Πάσχα στα χωριά μας…».
Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη -γιατί περί τύχης πρόκειται- να ενηλικιωθούμε εορτάζοντας κάθε χρόνο το Πάσχα στα χωριά μας, αναπολούμε με νοσταλγία όλο το τελετουργικό που υπαγορεύει η παράδοση και κάνει το Πάσχα στο χωριό ξεχωριστό.
Η εκκλησιά του χωριού, το αναμμένο τζάκι, τα κόκκινα αβγά, η λαμπάδα, τα παιδάκια που γεμίζουν την πλατεία με τις χαρούμενες φωνές τους, ο ιερέας που μετακινείται βιαστικά από χωριό σε χωριό για να μεταφέρει το Αναστάσιμο μήνυμα.
Όλες αυτές οι εικόνες συνθέτουν μια μυσταγωγία που αναγκαστήκαμε να στερηθούμε, αλλά όχι και να ξεχάσουμε, άλλωστε τα βιώματα αποτυπώνονται βαθιά στη συνείδηση, δεν ξεχνιούνται.
…Απεναντίας, η προοπτική της επιστροφής «στα χωριά μας» αποτελεί το ισχυρότερο κίνητρο για να τηρήσουμε τα υγειονομικά μέτρα με θρησκευτική ευλάβεια το επόμενο διάστημα και να αφεθούμε ελεύθεροι να ταξιδέψουμε στα χωριά μας από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η πανδημία του κορωνοϊού θα περάσει -όπως όλα στη ζωή περνούν- έχοντας πρώτα διαγράψει τον κύκλο της. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα αφήσει πίσω της για καθέναν από εμάς.
Βεβαίως, κάθε άνθρωπος βιώνει την υγειονομική κρίση με διαφορετικό τρόπο αλλά ο κοινός παρανομαστής είναι η ευκαιρία που παρέχεται για ένα «εσωτερικό ξεκαθάρισμα» και μια δυναμική επανεκκίνηση. Τι είναι αυτό που τελικά μετράει περισσότερο για τον καθένα ή για να αντιστρέψω την ερώτηση, τι είναι αυτό η απουσία του οποίου θα αφαιρούσε νόημα από τη ζωή μας;
Η απάντηση στο παραπάνω -φιλοσοφικού τύπου- ερώτημα, ανασύρει τη χαμένη πυξίδα από το βυθό της ανθρώπινης ύπαρξης, που θόλωσε πρόσκαιρα, υπό την καταιγίδα της πανδημίας.
Καλό Πάσχα στα χωριά μας!
Comments